Sherlock

Znajoma sobie kupiła i dzisiaj ogrywałyśmy wariant trzyosobowy (wcześniej ograła dwuosobowy).
Gra bardzo sympatyczna. Podobna do Cluedo, ale bardziej logiczna - szczerze mówiąc podczas gry czułam się, jakbym rozwiązywała Logimixa. Wymaga dużego skupienia i uważnego słuchania nie tylko odpowiedzi na własne pytania, ale także innych. Bardzo łatwo się pomylić w swoich przypuszczeniach, co jest też fajne - gra, w której przez pomyłkę, drobny błąd w założeniach można przegrać wszystko. Jest element losowy czy może bardziej element szczęścia - i nie mam tu na myśli losowania kart postaci, ale... pytania zadawane przez innych graczy. Zwłaszcza pod koniec gry trzeba uważać, o co się pyta, bo zbyt dobre pytanie wskaże właściwą osobę innym. Gra na piąteczkę, bo i wykonanie (zwłaszcza urocze są zasłonki), jak i piękne ilustracje wzorowane (na szczęście) na klasycznym Sherlocku, a nie filmowych przeróbkach bardzo mi się spodobały.

Co do wariantu dwuosobowego, dziewczyny rzekły, że jest... ciekawy. Osobiście uważam, że zasada z trzema kartami i wymianami wprowadza duży element trudności i to jest fajne, bo w innym razie gra byłaby za łatwa.

Zasad skomplikowanych jeszcze nie próbowałyśmy, ale też wyglądają na ciekawe, choć wymagają już trzymania kart na ręku.

Super gra logiczna, która uczy logicznego myślenia, planowania, a także strategii przy zadawaniu pytań. Bardzo prosta mechanika, wcale nie ułatwia gry ;) Kombinacje wylosowanych postaci pozwalają rozegrać kilka partii z zupełnie różnymi "pakietami startowymi". Idealna na rozgrzewkę ;)

Przeciwieństwo dużych i długich molochów z dochodzeniem ciągnącym się jak w polskiej prokuraturze. Szybka, do bólu logiczna i dająca satysfakcję ze znalezienia przestępcy przed innymi. Dobrze przeskalowana rozgrywka dla dwóch osób. Mogę z czystym sumieniem polecić!