Pandemic (edycja polska)

Jedna z moich ulubionych planszówek.
Nadaje się zarówno na szybką partię na dobranoc (2 osoby, łatwy poziom trudności + wybieranie postaci), jak i mega rozkminę na 2 godziny (4 graczy, wyższy poziom trudności, losowanie postaci + utrudnienie "wygrywamy dopiero po usunięciu wszystkich wirusów z planszy").

Gra na podstawie szeregu prostych zasad daje nam do ręki narzędzia pozwalające walczyć z epidemią czterech różnych wirusów, losowo rozprzestrzeniających się po świecie. Gracze tworzą zespół, który razem wygrywa lub razem przegrywa, więc defacto nikt nie czeka na swoją kolejkę, bo wszyscy każdy ruch obgadują wspólnie. Pozorna prostota zasad tworzy złudne poczucie bezpieczeństwa, gdy tymczasem w stosie kart-miast (każdy dobiera je co turę, jest to coś w rodzaju zasobu zużywanego na różne akcje) czyhają karty epidemii... Powodują one gwałtowny wybuch choroby w nowym rejonie świata oraz przetasowanie ostatnich ognisk chorobowych i ich odłożenie NA GÓRĘ (!!!) stosu infekcji! Powoduje to, że w momencie wystąpienia epidemii na skroniach nierzadko pojawiają się krople potu, bo dopiero co zarażona lokacja, w z trudem wybroniona w krytycznym regionie nagle wraca jak bumerang, nie wiadomo czy już zaraz w następnej turze, czy może "dopiero" za 3-4 tury.

Z tego i paru innych powodów ilu graczy, tyle strategii. Jeden woli leczyć wszystko, co popadnie, żeby trzymać choroby nisko. Inny chciałby się skoncentrować na szczepionkach, żeby potem szybko i sprawnie poleczyć wszystko. Jeszcze inny skacze jak szalony po świecie miedzy obszarami najbardziej zainfekowanymi, żeby przypadkiem nic nie wybuchło, jak przyjdzie epidemia...
A prawda jest taka, że tylko rozsądne wymieszanie i zbalansowanie wszystkich strategii w zależności od etapu gry, posiadanych postaci, posiadanych miast, poziomów infekcji, ostatnio wylosowanych infekcji, odległości od poprzedniej epideii, etc. daje szansę na zwycięstwo, szczególnie na trudniejszych poziomach. Podczas planowania ruchów w trudnej sytuacji Pandemię można przyrównać do partii szachów, w której widzimy tylko część pionków, a położenie pozostałych jest niczym elektron w orbitalach - możemy jedynie oszacować szanse powodzenia każdego z kilku działań, wybrać ich najlepszą wypadkową i liczyć, że może jednak nie będzie tak źle, jak wieszczy drużynowy pesymista ("WSZYSCY ZGINIEMY.")...

Polecam z czystym sumieniem każdemu wielbicielowi drużynowego kombinowania w klimacie nieustannego kryzysu wiszącego nad głową. Gra jest świetna, nie mogę się doczekać polskiej edycji dodatków.

Gra jest rewelacyjna - moja ocena 5/5!

Po pierwszym przeczytaniu instrukcji, wygląda na dość skomplikowaną, ale już pierwsza rozgrywka udowadnia, że zasady można załapać w trakcie pierwszej partii.

Proste zasady nie oznaczają jednak prostej gry. Sytuacja na planszy zmienia się bardzo dynamicznie, stąd trzeba naprawdę się skupić i współpracować z innymi, żeby udało się wygrać.

Jakość elementów na wysokim poziomie, chociaż karty mogłyby być trochę grubsze (trzeba je bardzo często i dokładnie tasować).

Czas rozgrywki waha się od 60-90 minut. Polecam wszystkim!

Fantastyczny przykład na to jak używając w miarę prostych reguł i dodając do tego interakcję można stworzyć praktycznie idealną grę. Siedzenie ze znajomymi przy stole i zastanawianie się jak wykonać kolejne ruchy, żeby cała ludzkość nie kopnęła zaraz w kalendarz daje wiele emocji, a wygrana daje nam poczucie, że udało nam się dokonać czegoś wręcz niemożliwego. Zdecydowanie gra warta polecenia i łatwa do nauki (chociaż nadal skomplikowana jeśli chcemy wygrać). W tym roku Lacerta planuje wydanie dwóch dodatków, które znacznie rozszerzą grę.