MasterM - recenzje

Świetna kostka, tak jak piszą inni - dobrze się na niej używa markera, dzięki matowej powierzchni.
Kupiłem kilka i zmieniłem w specjalne kostki do Blades in the Dark.

Moja historia z tą grą zaczęła się przypadkowo - na wieczorze planszówkowym w pracy. Zagraliśmy z kumplem i gra chwyciła, choć nigdy nie pomyślałbym, że gra o szyciu patchworku mogłaby mi się spodobać.
Mechanika jest banalna do wytłumaczenia - to prosta gra, którą można "masterować".
Podoba mi się niebanalne rozwinięcie idei gry Pentomino o elementy współzawodnictwa i planowania. Punkty zdobywa się mozolnie, a traci szybko: kupując kolejne klocki lub zostawiając "dziury".
To świetny, dwuosobowy tytuł, który mile zaskakuje i podoba się również osobom niezbyt plansówkowym (wciągnąłem w niego mojego tatę).

Kolejne kuriozum do mojej kolekcji nietypowych kostek. O ile k30 i k100 (w postaci jednej kości) są mi bało użyteczne, o tyle zdarza mi się używać k3. Do tej pory liczyłem 'podłogę' z k6/2, ale teraz mogę użyć do tego specjalnej kostki.
To najbardziej użyteczna z moich nietypowych kostek.

Cóż, to w zasadzie pewne kuriozum. Toczy się, jak kulka, jest duża i nieporęczna, ale swoje zadanie wykonuje.
Jako artefakt na sesji, wyciągany na specjalne okazje - nie zawiedzie - jego powolne toczenie przysporzy dreszczyku emocji.
Jako kość dla kolekcjonerów - zdecydowanie wypada mieć.
Jako regularny element sesji - ja nie skorzystam, ale może ktoś właśnie takie k100 preferuje.

To niezły produkt w tej cenie - figurka, ładnie wydana książka opisująca hobby robią swoje.
Opis pozycji jest jednak dość zwodniczy, bo rasy i historia są bardzo lakonicznie przedstawione - stanowią jedynie 16 stron, z czego ponad połowę zajmują ilustracje.
Broszura zdecydowanie stawia na techniczny aspekt hobby, a nie na wprowadzenie do świata.

W sumie za cenę ponad dwa razy większą niż boosterek do Magic the Gathering dostajemy tyle samo kart... można powiedzieć, że ekonomicznie jest to nieuzasadnione.

Z drugiej - strony "7 Cudów" uzależnia, a tutaj zamiast losowych kart dostajemy dokładnie to, co chcemy - 15 nowych liderek, które pomogą nam utrzeć nosa przyjaciołom :)

Kupiona dla kolegi i ograna z nim wielokrotnie.
+ banalnie prosta do wytłumaczenia,
+ czytelne karty,
+ dająca mnóstwo frajdy.

Minusem jest chyba tylko brak klimatu.

Generalnie gra wykańcza mózg, bo już po pierwszej partii, następna wydaje się dużo trudniejsza. Sprawia sporo frajdy i powoduje zainteresowanie ludzi mijających graczy.

Powinna być 4.5, ale jestem skłonny naciągnąć ocenę za frajdę, jaką ma człowiek obserwujący przeciwnika, który zabrał mu upatrzoną kartę, a potem nie ma dobrego układu, żeby ją dołożyć :)

Graliśmy w tę grę na wyjazdach i bardo dobrze się na nich sprawuje:
+ bardzo kompaktowa, więc można ją bez bólu spakować do bagażu podręcznego,
+ stosunkowo proste zasady,
+ dodatkowe karty modyfikujące sposoby punktowania zauważalnie zwiększają regrywalność,
+ wszyscy grają razem - nie ma czekania,
+ czytelne karty.

- potrafi zająć dużo miejsca,
- najlepiej grać na płaskim,
- momentami dość losowa.

Myślę, że warto ją mieć w swojej kolekcji. Może jest mało klimatyczna ale jako podróżna gra z niskim progiem wstępu - sprawdza się znakomicie.

Bardzo lubię tego typu łamigłówki, a taka paczka, w przystępnej cenie, to nie lada gratka.
W zasadzie najtrudniejsze z nich prezentują poziom, co najwyżej, średni, ale to też dobrze :)

Tym, co obniża poważnie ocenę jest jakość wykonania. O ile przy większości nie ma ona wpływu na nic poza estetyką - to poważnie psuje zabawę z "wężem i gwiazdką". Otóż dobrze wykonana powinna dać się rozwiązać bez użycia siły - tymczasem ta wersja wymaga wyraźnego wysilenia mięśni, a nie głowy.

Jeśli to Wam nie przeszkadza - możecie dodać 1 do oceny. Z powodu wykonania nie mogę, z czystym sumieniem, określić tych łamigłówek jako "dobry, solidny produkt".

Byłem jedną z osób, które składały się w przedsprzedaży na wydanie oryginału. Kupiłem wtedy pdf-a i od razu polubiłem system.
Mechanika HiK to taka, w której wszyscy mają duży wpływ na fabułę, więc wymaga dojrzałości u graczy. Z drugiej strony - jakbym miał grupę zaczynającą przygodę z RPG - pewnie też bym spróbował HiK - uczenie współodpowiedzialności za narrację od samego początku daje pozytywne rezultaty. Jeśli znacie "Houses of the Blooded" to jest to wariacja na ten temat.
HiK to zabawa w odgrywanie tragedii w stylu samurajskim, w klasycznym ujęciu. Oznacza to, że postacie graczy są mniej ważne od ich klanu, a honorowa śmierć jest często ważniejsza niż prawda. HiK proponuje konkretny sposób grania. Nieprzekonanych namawiam do spróbowania.

Jakiś czas temu w porozumieniu z Johnem Wickiem został napisany sequel do "Honoru i Krwi" pod tytułem"World of Dew" - to z kolei opowieść noir w epoce Edo. Fajnie byłoby to zobaczyć po polsku...

Podręcznik po polsku kupiłem dla tłumaczenia, którego dokonał Maciej "Lucek" Sabat - niesamowity gość, szkoda że nie ma już go z nami. Luckowi udało się idealnie oddać styl Johna.

Miałem trochę szczęścia, bo nie znalazłem zauważalnych defektów w mojej paczce. Innymi słowy - nadadzą się też do grania.
Karty super solidne, idealne do sztuczek. Tasowanie ich to czysta przyjemność (a w tej cenie - to nawet większa ;) ).

Elegancki, prosty i niezbyt drogi. Dokładnie taki, jak można było się spodiewać po zdjęciu.
Kubek wykonany z przyjemnej w dotyku skóry, odpowiednio gruby i (wydaje się) porządnie zszyty - powinien starczyć na lata grania.

Jeden z najładniejszych tarotów.

Nie jestem jakimś okultystą, nie układam wróżb w telewizyjnych programach ani nie jestem starszą panią z kółka gospodyń. Tarot to ciekawostka i dodatek do RPGów. Jako taki z pewnością mogę polecić The Labyrinth.

Ilustracje są bardzo ładne i zgodne z klasycznymi. Drobne zmiany wobec najpopularniejszego wzoru marsylskiego w niczym nie przeszkadzają. Nie są też zdominowane przez wampiry, roznegliżowane panienki oraz roznegliżowane panienki-wampiry. Napisałem to w ramach żartu, ale często można spotkać właśnie takie wersje tarota. The Labyrinth wygrywa uniwersalnym, ale przepięknym (w żadnym razie nijakim) projektem.

Karty są sztywne,w sztywnym opakowaniu, co gwarantuje długie życie - w końcu Fournier to dobra marka. Do kart dołożona jest książeczka objaśniająca elementy mistyczne na kartach, ich znaczenie w wróżbiarstwie. Naprawdę - produkt na 5+

Zacznę od największej wady tej gry - bywają partie, w których nic absolutnie nie da się zaplanować. Znam osoby, które z tego powodu frustruje już sam widok pudełka.

Ja oceniam grę bardzo pozytywnie. Ta losowość oddaje doskonale nieprzewidywalność Świata Dysku. Jest to gra średnio-ciężka. Nie ma tu typowego choćby dla gier Portalu ciężkiego kombinowania. Każdy stara się zrównoważyć osiągnięcie indywidualnego celu, złożenie najdłuższego combo i dowalenie sąsiadom. Zasady są banalne do nauczenia.Gra mocno "dyskowa" z bardzo ładnymi grafikami znanych postaci. Poza tym cała mechanika i zestawienie cech na kartach świetnie oddaje szaleństwo mieszkańców płaskiego świata. Najlepiej gra się fanom Świata Dysku, ale i oni muszą mieć odpowiedni dystans.

Figurki i mapa (mappa?) dobrze wykonane, ale bez szaleństw - to karty robią tu klimat. Choć to nie gra idealna - ja zawsze chętnie zagram partyjkę.

Znakomita gra kooperacyjna.
Zacznę od tego, że gra ma mnóstwo elementów, kart i daje ogrom możliwości. Jednocześnie gracze już podczas pierwszej partii łapią zasady. Naturalnie zaglądamy do instrukcji, ale nie przesadnie często. Te kilka scenariuszy, wbrew pozorom, wystarcza na bardzo długo. Jedyne, do czego mogę się przyczepić to fakt, że podstawowy scenariusz o rozbitkach jest dość ubogi. Sądzę, że nowi gracze bez problemu poradzą sobie z wersją zaawansowaną.
Podoba mi się, że przygody rzeczywiście mają fajne fabułki, a jednocześnie od graczy wymagana jest pełna współpraca. Mimo to gra, będąc losową, potrafi dokopać nawet zgranej drużynie. Czy to przeszkadza? Absolutnie nie - Trzewiczek zadbał, alby grających dotknął syndrom sztokholmski i chętnie powracali do dającej im wycisk gry. niby przy większej ilości graczy gra się łatwiej, ale częściej pada sakramentalne pytanie "kto dziś nie je?".

Co do wykonania. Bardzo fajne wykonanie żetonów nowej edycji zdecydowanie ułatwia granie. W moim pudełku nieco się kleją i śmierdzą lakierem (bejcą?), z czasem powoli dosychają. Plansza jest estetyczna. Żeton pierwszego gracza u nas nie jest używany, ale może komuś się przyda.

To chyba pierwsza gra, w której przegrywanie nie frustruje. Polecam.

W końcu, po latach grania u innych oraz na konwentach kupiłem własnego Hex'a. Wymaga nieco przyzwyczajenia, ale to wciąż ten sam solidny, stary, dobry Hex. Nie jest to moja gra ideał, ale wciąż z niezmienną przyjemnością do niej wracam - a to już dużo. W trójeczce świetnym dodatkiem są hexogłówki. Jeśli miałbym coś zmienić - chciałbym powrotu starej planszy - resztę kupuję w ciemno.
P.S.
Żeby nie było - nowe grafiki są bardzo dobre, ale jako właściciel podręcznika i gracz przyzwyczajony do starych obrazków - wolę te z wersji 2,5 :)

Grę kupiłem dla kolegi, którego wcześniej na nią namówiłem. Ograłem ją na konwentach i u znajomych. Największe zalety gry to:
+ proste zasady
+ wszyscy gracze grają na raz, więc nie ma nudnego czekania na swoją kolejkę
+ gra się ustaloną liczbę tur, więc czas gry jest przewidywalny
Drobnym minusem jet fakt, że gra się najlepiej w 4 osoby, pozostałe warianty wydają mi się nieco gorzej zbalansowane. To jednak nie przeszkadza w czerpaniu przyjemności z gry.