Prostota w czystym wydaniu. Pięknie pomyślana karcianka, w której gracze mogą nawzajem sobie przeszkadzać. Duży element losowości sprawia, że idealnie nadaje się jako gra imprezowa. Potrafi rozkręcić atmosferę i nie wymaga dużej koncentracji podczas gry. Można swobodnie rozmawiać na różne tematy i nie traci się z tempa gry. To jej dodatkowy atut jako gry towarzyskiej. Instrukcja nie jest napisana najlepiej i polecam aby ktoś wytłumaczył zasady. Trwa to tylko 5 minut i można grać!

Jedna z niewielu gier, którą zawsze chciałem mieć na swojej półce. Wielokrotnie grałem u kogoś lub jak ktoś przyniósł. Od jakiegoś czasu mam własną i mogę grać kiedy chcę. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem elementy do tej gry rozłożone na stole, to pomyślałem, że trochę zajmie tłumaczenie jej zasad. Okazało się to wyjątkowo proste i już po kilkunastu minutach rozumiałem zasady. Od tego czasu wprowadzałem w grę wiele osób i nawet niedoświadczony gracz szybko przyswaja sobie reguły gry. Największym atutem nie jest jednak prostota zasad ale dynamiczna rozgrywka. Nie czeka się długo na swoją kolej. W trakcie tury jednego gracza wykonują ruchy inni gracze. Wobec tego wszyscy są mocno pochłonięci rozgrywką i czas upływa bardzo szybko. Są oczywiście pewne trudności, bo gra ukrywa ogromne pokłady skomplikowanych strategii i z dobrym graczem na samym szczęściu daleko nie zajedziemy. Gra uchodzi za familijną grę ekonomiczną, ale dla mnie jest ona bardzo strategiczna i wymaga zmiany planowania często na gorąco. Dużo się dzieje i prawie do końca nie wiadomo kto wygra. Po zakupie tej gry warto dokupić sobie małe pudełka na drobne elementy aby ich nie pogubić.
I jeszcze jedno - w nowym wydaniu miejsce na umieszczenie pracownika na plantacji lub w budynku jest mniej wyraźne niż w pierwszej wersji gry.

Woreczki strunowe są dobrym rozwiązaniem na utrzymanie porządku w pudełku. Niestety jeśli gra jest często używana, to taki woreczek zaczyna się powoli rozrywać na jednym z boków. Dlatego takie woreczki warto używać pod warunkiem, że nie gramy w dany tytuł za często.

Jeśli chodzi o gry oparte na blefie to w przypadku Maskarady udało się autorowi połączyć tę właściwość z elementami strategi i treningiem pamięci. Podczas gry musimy pamiętać wiele elementów (im więcej graczy tym gorzej) i często ryzykować, że tylko my to pamiętamy. Zasady gry są nadzwyczaj proste i rozgrywka raczej dynamiczna. Nie da się przedłużać swojej tury i należy być skupionym podczas tury innych graczy. Podczas rozgrywki jest dużo śmiechu i zabawy z wpadek własnych i innych graczy. Interakcja negatywna jest obecna na każdym kroku. Jeśli ktoś nie lubi gier gdzie popsucie komuś szyków daje mi więcej szans na zwycięstwo, to nie jest to gra dla niego.
Rozgrywka dla 5 osób trwa średnio 30 minut (co jest zgodne z informacją na pudełku) ale dla większej liczby uczestników tak być nie musi. Może w tę grę grać do 13 osób i wtedy mamy już niezły mętlik w głowie.
Na pochwałę zasługuje wykonanie gry. Karty są przepięknie namalowane, żetony wykonane solidnie i starannie. Atutem jest to, że nie ma dużego pudełka. Wszystko jest zapakowane minimalistycznie i z głową. Dobra gra nie musi mieć ogromnego pudła...
Polecam karty od razu zapakować w folie ochronne. Podczas gry zbyt często nimi manipulujemy a nie powinny być odróżniane po rewersie.

Gra idealna dla dzieci, które chciałyby zagrać w coś ambitniejszego. Już 8 latek w lot pojmie mechanikę gry. Dodatkowo dla dzieci jak i dla dorosłych miłe dla oka są grafiki na kartach. Wykonanie gry jest dobre i jedyne co można skrytykować, to śliskość kart. Po położeniu na planszy zbyt łatwo się przesuwają i robi się bałagan. Oczywiście problemem jest to dla młodego gracza, który jeszcze nie ma takiej wprawy w manipulacji drobnymi elementami (same karty nie są zbyt duże).
Zasad gry nie trzeba długo tłumaczyć i praktycznie od razu po rozpakowaniu można grać. Podliczanie punktów ułatwiają dołączone notesiki i informacje o bonusach. Gra jest bardziej towarzysko-familijna z niewielkimi cechami strategii. Nie ma negatywnej interakcji i do końca nie wiadomo kto wygra. Powoduje to mniej złości wśród dzieci i chęć grania do końca (..może jednak ja wygram...).