Neoptolemos - recenzje

Kolejna wariacja na temat popularnych od zeszłego roku gier - escape roomów: pomysł na zrobienie go w formie talii jest ok, natomiast zagadki są mocno abstrakcyjne i mają dosyć nierówny poziom (od bardzo łatwych po niezwykle trudne). Pewnie zagram jeszcze w kolejne pozycje w serii, aczkolwiek ustępują Unlockowi i Exitowi.

Ciekawa wariacja na temat deck-buildingu (bez odrzucania kart na koniec rundy) z domieszką pokera. Dosyć losowa, ale i niepozbawiona taktyki. Można zagrać od czasu do czasu.

Ciekawa gra w mafijnych klimatach, chociaż podobała mi się mniej (przy stosunkowo podobnym gameplayu) niż Nothing Personal. Dobry tytuł dla graczy lubiących grę "nad stołem".

Bardzo mnie dziwi, dlaczego tak cicho jest o tej grze - mało się mówi na forach, mało recenzji, a gra jest świetna! Proste i bardzo logiczne zasady, włącznie z wariantem podstawowym do grania z dziećmi, szybki czas rozgrywki, w zasadzie zerowy downtime, całkiem sporo móżdżenia i rewelacyjny temat. Do tego piękne wykonanie (grafika, a przy tym bardzo grube kafle). Gorąco polecam jako grę rodzinną lub filler dla geeków!

Grałem w "gołą" podstawkę już z 8 razy i 2 razy ze Szczurem i szczerze mówiąc, nie rozumiem opinii, że dodatek jest niezbędny. Owszem, dodatkowe bóstwo to zawsze większa regrywalność, ale gra na 5 osób zaczyna się w mojej opinii za bardzo dłużyć, więc nie jest to dla mnie zaleta - nie planuję więcej partii w piątkę. Oczywiście fajnym odświeżeniem są nowe zestawy kart dla każdego bóstwa, ale nie wiem jak często musiałbym grać, żeby to faktycznie mocno odczuć. Gdyby dodatek był dostępny w takiej cenie jak tutaj, to bym pewnie kupił, ale to jest maks.

Generalnie nie lubię Splendoru i silniczkowych gier skrajnie wypranych z klimatu, a silących się na tematyczne, więc Century również było poza moimi zainteresowaniami. Udało się jednak przypadkiem zagrać w zeszłym roku na konwencie i choć gra nie przekonała mnie do siebie na tyle, żeby ją kupić, to rozgrywka była całkiem przyjemna. Proste zasady, sporo kombinacji. Niestety cena zabija ten tytuł...

Miałem kiedyś Offboard i choć gameplay mi się w miarę podobał, a kulki były ekstra, grałem w niego zbyt rzadko i w rezultacie się pozbyłem. Abalone Travel wydawało się być dobrą alternatywą, zajmującą mniej miejsca na półce i możliwą do zapakowania na wyjazd, ale słyszałem, że żetony zamiast kulek w dużej mierze odbierając przyjemność z gry. Przypadkiem się jednak złożyło, że miałem okazję zagrać w tę wersję u znajomego i okazało się, że jest całkiem ok - i w końcu kupiłem swój egzemplarz. Nie jest to aż takie ładne jak oryginał, ale na pewno jest to niezła gra w niezłej cenie.

Ciekawy pomysł na pomieszanie europlanszówki z opowiadaniem historii w stylu RPG, ale niestety mam poczucie, że to stanie w rozkroku sie nie udało - ani nie jest to wybitna gra strategiczna, ani fabularna. Przygody w imię regrywalności są ze soba kompletnie niepowiązane, na czym cierpi klimat. Tym niemniej to fajny tytuł na pokazanie czegoś nowego w planszówkach i przez pierwsze kilka partii dostarcza mimo wszystko sporo frajdy.

Prosta gierka rodzinna, ładna i oryginalna, natomiast całkowicie zabija ją downtime - nie da się przewidzieć ruchów przeciwników, a ponieważ używamy wspólnie tych samych pionków, nie da się również zaplanować swoich posunięć. Mogę zagrać, ale nie w 4 osoby.

Oj, srogi zawód. Mielenie kart w jedną i w drugą stronę, niby podparte mechaniką z oryginalnego PR, ale bezrefleksyjne, nudne i niewciągające. Tylko dla psychofanów mechaniki "ja wybieram, każdy korzysta".

Mam bardzo mieszane uczucia - gra ma bardzo pomysłowe (i pasujące do tematu) rozwiązania (rzucanie cienia, jakie to jest genialnie zaprojektowane!), ale też bardzo nierówne tempo - esencja rozgrywki jest mniej więcej w połowie partii, podczas gdy początek jest mało emocjonujący, a decyzje pod koniec zbyt oczywiste. Zagrałbym jeszcze... ale coś tu jest nie tak.

Coś jak mini-Maskarada, gdzie musimy dedukować karty przeciwników, przy czym karty te co chwilą krążą. Przez to niestety ciężko zapamiętać wszystko, a summa summarum zgadywanie końcowej receptury może albo zająć bardzo dużo czasu, albo polegać na strzelaniu na chybił trafił. Będę omijał i radzę sprawdzić przed zakupem - można się albo zakochać w takiej grze, albo znienawidzić.

Dodatek nieźle "rewitalizujący" 7 Cudów, bo zmienia de facto bardzo niewiele w zasadach (dodatkowa runda draftu), a jednocześnie pozwala na zdecydowanie bardziej strategiczną rozgrywkę i dodaje dodatkowego smaczku ogranej podstawce. Takie dodatki są najlepsze!

Nie mam porównania do wersji oryginalnej, natomiast sam w sobie kościany Istanbul jest prostą w zasadach, ale wymagającą sporo decyzji gierką. Klimatu za wiele tu nie ma, ale nie o to też chodzi - każda tura to kilka kluczowych decyzji, jakie żetony/rubiny zebrać, bo każdy kolejny jest coraz droższy - czyli trzeba dobrze wiedzieć, kiedy kończy się czas na budowanie zapasów, a zaczyna zbieranie punktów. Dobra, acz nie rzucająca na kolana gra.

Miał być pogromca Tajniaków, a wyszła gra - tak na oko - ze dwie półki wyżej, jeśli chodzi o ciężkość rozgrywki. Bardzo proste zasady, tylko cztery słowa na drużynę w rozgrywce, a rozkminy mnóstwo. Nazwałbym to "party game dla geeków", ale tak w zasadzie to nawet dla wyjadaczy to nie jest lekka rozgrywka. Bardzo mi się podoba - ale zdecydowanie nie dla każdego.

Coś jak skrzyżowanie Carcassonne i Jungle Speeda, paradoksalnie działa całkiem fajnie. Na początku łatwiej jest goniącemu, ale w trakcie jednej partii i tak należy się zmienić rolami, więc to nie szkodzi. Wciąga, jeśli ktoś lubi gry real-time. polecam, bo to gra niepodobna do żadnej innej!

Rewelacyjna minigra na blef, trochę przypominająca mi Avalon w wersji light, tak na 10-15 minut. Mocno wciąga! Wydaje mi sie jednak, że najlepiej skaluje się na 4-7 osób (w trzy jest ewidentnie za mało, a w więcej często gracz nic nie robi przez całą partię, bo nie podchodzą mu skarby).

Dobry zastępca dla Dixita, niestety z kiepską wypraską (jest bardzo ładna, ale wszystko się wysypuje za każdym razem). Wyniki są też mocno nierówne - jeśli się trafi na dobrego śniącego jako diablik, w zasadzie jest się o rundę do tyłu (i analogicznie - wróżki mają przerąbane przy kiepskim śniącym).

Jedna z największych niespodzianek roku - skrzyżowanie Catanu z Jungle Speedem, lub, jak określił jeden ze znajomych, "symulator giełdy". Bardzo głośna, szybka gra, idealna na wakacje.

Re-we-la-cyj-na gra oddająca klimat SW na planszy, praktycznie z miejsca wskoczyła do mojego top 3. Bardzo mocna asymetria, mnóstwo opcji i fluffu, jednocześnie wcale niezbyt trudne zasady i sensowny czas rozgrywki (2,5h z rozłożeniem daje radę). Polecam bardzo gorąco!