Rico - recenzje

Gdybym miał opisać tę grę jednym zdaniem, powiedziałbym, że 'Jest to gra na NIE', tj. niewielka rozmiarem, niedługa, nieszablonowa, niesymetryczna i jakże nieunikniona jest chęć zagrania w nią ponownie po przegranej partii. Bardzo dobre (mechanicznie) rozwinięcie pomysłu z 303. A, i jest przy tym niedroga. )

Ot i cały Friese! W zgrabnym pudełeczku zaklęta jest bardzo sympatyczna, ekonomiczna gierka, która sprowadza się (teoretycznie) tylko i aż do licytacji poszczególnych kart. Od razu jednak pojawia się spory dylemat - które będą najlepsze dla nas? W grze mamy ich cztery grupy, z których każda działa na nieco innych zasadach. Niby wskazane jest zachowanie odpowiedniego balansu między np. kartami budynków, które dają nam więcej gotówki na koniec rundy a kartami statusu, będącymi w linii prostej odzwierciedleniem punktów zwycięstwa, czyli tego, o co tak naprawdę tu chodzi. A może jednak postawić karty akcji? Po co mamy tak od razu zmierzać prostą drogą ku zakończeniu rozgrywki, skoro można innym trochę poprzeszkadzać i mieć przy tym niemalże dziką satysfakcję, że inni coś uzbierali a my im to wyeliminujemy? :)

Wiadomym jest, że przy raptem sześćdziesięciu sztukach trudno mówić o jakimś ogromnym poziomie regrywalności, na pewno jednak mechanizm aukcyjny, który powoduje, że za te same karty zapłacimy za każdym razem inną kwotę, oraz fakt, że pojawiają się one w losowej kolejności, znacznie zwiększa żywotność gry. Sympatyczny humor zawarty na kartach pewnie z czasem też się nam zdąży przejeść, ale nie ma co narzekać, bo w odróżnieniu od niejednego 'deckbuildinga', tutaj o braku interakcji mowy być nie może. Od różnych karcianek trochę odrzuca mnie właśnie ta swoista 'pasjansowatość', a tu w małym (ciut za małym, jak dla mnie) opakowaniu otrzymujemy banknoty, karty, zielony znacznik i całą masę dobrej zabawy. Tak, Rekiny Biznesu to wbrew nazwie przede wszystkim dobra zabawa, ale i jest trochę liczenia, zarabiania i wydawania, nawet znajdzie się miejsce na 'prawie jawne' oszustwa, gdyż można licytować ponad stan posiadania i dopóki nie zostanie się przyłapanym, nie ponosi się z tego tytułu żadnych konsekwencji.

Takim pomysłom wypada tylko przyklasnąć. Wszystkie najważniejsze informacje znajdują się na kartach, dorobek poszczególnych graczy jest jawny (poza pieniędzmi, którymi nie warto się chwalić, co by można podbić rywala - niech płaci!), przez co - szczególnie przy grze 3/4-osobowej - zawsze pojawia się dylemat: 'kupił kartę akcji taką czy inną, ciekawe przeciwko komu jej użyje...' Rowem Mariańskim jeśli chodzi o głębię rozgrywki Rekiny Biznesu raczej nie będą, nawet i do Bajkału mu (im?) daleko, ale co tam - jest dużo frajdy, grę można potraktować jak fajny wstępniak, ot chociażby do Power Grid'a, ale i do gier planszowych w ogóle, no i mamy także sporo interakcji, która nie sprowadza się do 'euro-pejskiego' podbierania komuś upatrzonej karty. Tu o każdą z nich trzeba powalczyć, by móc następnie użyć jej dla siebie... lub przeciwko innym.

Piątka bez dwóch zdań a z dodatkiem to aż boję się pomyśleć. :) Póki co zostaje zestaw 1, który spełnia wszystkie wymogi gry krótkiej, zabawnej, radosnej, dość lekkiej i niebanalnej zarazem.

Koszulki jak koszulki... :) Osobiście wolę bardziej te grubsze, ale przy grach z dużą ilością kart inwestycja w 50-tki wyniosłaby prawie tyle, co sama gra. Ogólnie spełniają swoje zadanie, są dobrą ochroną i nie powinny się szybko zniszczyć.

Sympatyczna gra, choć nie każdemu będzie pasowała. Jej odbiór w dużym stopniu zależy od współgraczy; jeśli mamy wyluzowane towarzystwo, które w równym stopniu będzie sobie nawzajem robiło różne numery, wówczas sprawdzi się wyśmienicie. Jeśli jednak są wśród was tacy, którzy mogą się obrazić na to, że coś im zabraliście... też się sprawdzi, ale trzeba do niej wówczas podejść nieco ostrożniej. :)

Bardzo przydatna rzecz, szczególnie dla sympatyków żetonówek, choć przy tych cenach gier wojennych powinno się do każdej sztuki dorzucać choć jedną "tackę" gratis... :)

Ta gra jest najlepszym przykładem na to, że najprostsze pomysły często są najlepsze lub przynajmniej zasługują na uwagę. W instrukcji zawarte są ponadto mini-porady taktyczne, jak również - i tu niespodzianka - wariant dla samotnych graczy, który dodatkowo zwiększa frajdę z rozgrywki.

Karcianki dla dwojga stają się coraz bardziej popularne. Gra nie jest jakoś szczególnie głęboka, ale też nie prostacka. Jeśli dodatkowo podchodzi Ci tematyka - dolicz sobie pół punktu do końcowej oceny. :)

Gra sama w sobie nie należy do skomplikowanych, właściwie obok takich gier nawet nie leżała :) Ale dostarcza sporo frajdy i jeśli ktoś polubił podstawkę, to rozszerzenia są chyba tylko kwestią czasu. :) Plus za to, że można grać w nią bez konieczności posiadania 'startera'.

Lekka, łatwa, przyjemna, grywalna - te kilka epitetów chyba w zupełności wystarczy. :)

Bardzo fajne i funkcjonalne kości. Dwie, moim zdaniem, największe ich zalety - cyfry zamiast oczek oraz 'wyostrzone' narożniki, dzięki czemu po bardziej energicznym rzucie nie przelatują przez cały stół, tylko szybko zatrzymują się w miejscu.

Nawiązując do komentarza poprzednika, można zgodzić się ze wszystkim oprócz jednego - gra na pewno NIE jest dobrym wstępem dla osób, które chcą zacząć się bawić w gry wojenne.

Zaznaczam od razu, że jest to tytuł zdecydowanie godny zainteresowania a wysoka jego ocena na pewno nie jest przypadkowa. Jest on jednak strasznie uproszczony a instrukcja sensu stricto to w zasadzie 3,5 strony, nie licząc setupu i omówienia kart taktyki. Choć to na pewno żadna wada.

Mechanizm gry zamyka się tak po prawdzie w zagraniu karty ruchu (i ewentualnie karty taktyki), przemieszczeniu jednostek oraz rozstrzygnięciu bitew, jeśli nasza armia znajdzie się na tym samym polu co armia rywala. Walka toczy się tak długo, aż na danym obszarze nie pozostaną jednostki tylko jednego gracza. Do tego co turę możemy skorzystać z opcji posiłków (jeśli tereny, na których jednostki mają wkroczyć do gry, nie są zajmowane przez przeciwnika) oraz przywrócenia tych, którzy zwiali z pola walki. Czyli tak po prawdzie wszystkie jednostki są cały czas w grze i rzadko dochodzi do sytuacji, w której jedna ze stron konfliktu zmuszona jest się poddać ze względu na przewagę liczebną rywala. Proste, przystępne, dwoma słowami: czysty fun.

Osobiście jestem bardzo zadowolony z samej gry, tak z wykonania jak i - mimo wszystko - z owej dość banalnej mechaniki, gdyż świetnie się sprawdza w każdym gronie, ale jak już zaznaczyłem, wstępem do wargamingu raczej nie będzie. Zwłaszcza że wiele gier wojennych, takich oczywiście bardziej zaawansowanych, ze swoimi żetonami, tabelkami i mapami na kredowym papierze (plus dość duży poziom skomplikowania zasad) raczej niespecjalnie może zachęcić nowych graczy do wstąpienia w swe szeregi, jeśli na 'dzień dobry' podsunie się im chociażby takie jak ta propozycje. Te osoby powinny się chyba uczyć na nieco innych przykładach. Tendencja w produkcji gier się jednak zmienia i ja się z tego osobiście cieszę, gdyż estetykę wykonania poszczególnych elementów gry stawiam niemalże na równi z grywalnością tytułu.

Reasumując - gra otrzymuje ode mnie maksymalną ocenę za całokształt i osobom szukającym kombinacji bardzo(!) łatwo przyswajalnych reguł oraz bardzo dobrego wykonania mogę ją z czystym sumieniem polecić.

ps. dodatkowym atutem gry jest bez wątpienia możliwość gry w różnych konfiguracjach (mam na myśli ilość graczy): 1-1, 2-1, 2-2, 3-2 i w żadnym z tych przypadków gra absolutnie nie traci na atrakcyjności, o ile rzecz jasna w ogóle uznacie ją za ciekawy produkt. Wszystko jest oczywiście kwestią gustu; ja szukałem gry stosunkowo prostej i takową dokładnie otrzymałem. Piąteczka! :)

Memoir jest jaki jest... :) Jednych zachwyca, innych przyprawia o zawroty głowy. Jedno jest pewne - da się w niego pograć nie doznając wrażenia, że wszystko dzieje się gdzieś zupełnie poza naszą świadomością.

DoW to specjalista w mainstreamowych produkcjach, w których rzadko kiedy możemy stworzyć home rules dla nieco bardziej wymagających graczy. Memoir '44 na szczęście da się okiełznać. Na początek wystarczą drobne zmiany np. w scenariuszu Pegasus Brigde, gdzie Alianci mają za zadanie m.in. opanować dwa mosty. Warto zagrać w ten sposób, że muszą oni oba te obiekty kontrolować przez przynajmniej jedną turę, wówczas automatycznie stają się zwycięzcami. Z kolei Axis grają według normalnych zasad, czyli cztery kompletnie wyeliminowane jednostki dają im wygraną.

Z tego też względu daję ocenę maksymalną. Da się coś z tym fantem zrobić, chociaż przyznaję rację tym, którzy twierdzą, że wersja oryginalna jest "sucha" i nieco pozbawiona emocji. Jeśli jednak istnieje obawa, że bardziej skomplikowane propozycje będą dla współgraczy nie do przyjęcia, to tym bardziej warto mieć w kolekcji M'44.

Niezwykle przydatna rzecz, która bardzo dobrze chroni karty i zwiększa "żywotność" naszych gier. Zdecydowanie warta polecenia! :)

Cóż tu można więcej dodać - rzecz jak najbardziej przydatna i zdecydowanie polecam zamawiać takie woreczki do każdej gry, która zawiera sporo luźnych elementów. :)