SPIDIvonMARDER - recenzje

Kostki bardzo ładne i czytelne, ale już przy pierwszym użyciu zaczęły odpadać cyferki. Może miałem po porostu wadliwy egzemplarz ;)

Niełatwo to ocenić, gdyż z jednej strony gra jest bardzo klimatyczna i naprawdę przyjemna, o tyle wraz z czasem gracz może popaść w pewną rutynę i powtarzać w kółko te same akcje, które uznał za najbardziej opłacalne. Wtedy NF zmienia się w taki samograj, gdzie na siłę trzeba ryzykować, wbrew zdrowemu rozsądkowi, aby przeżyć więcej emocji.
Jak na swoją cenę to oczekiwałem więcej komponentów i bardziej wyrafinowanej mechaniki.
Niemniej cały czas rozgrywka daje dużo satysfakcji, pozwala na głęboką immersję, a także zawiera milion fajnych detali dot. tego mało znanego frontu II wojny światowej. Dodatkowy plus: szybko się rozkłada i łatwo wydzielać czas na granie. Można sobie strzelić trzy wyloty w półgodziny, można zarwać pół nocy xD

Bardzo sympatyczna i przyjemna gra. Co zaskakujące, pomimo mnóstwa komponentów, to lekka i prosta mechanika, a sama partia nie musi przekroczyć pół godziny. Dla wielu osób wadą może wydać się ogromna losowość, dla innych to gwarancja niepowtarzalności rozgrywki. A tutaj akurat jest całkiem sporo zmiennych, które decydują o przebiegu scenariusza (jego cele są warunkowane przez aktualny przebieg rozgrywki i kondycje postaci graczy). Sam przebieg tury przypomina nieco labiryntówkę typu Talisman, gdzie stajemy na polu i albo czytamy instrukcję obszaru, albo ciągniemy kartę. Tempa wszystko nabiera po rozpoczęciu Nawiedzenia, czyli fazy konfrontacji z grą lub między graczami.

Niestety, ale wadą jest fatalne wykonanie kafelków planszy (wypaczają się od samego patrzenia na nie).

Gra jest nieco dyskusyjna, choć mnie osobiście się całkiem podobała. Ma fajna i chyba całkiem oryginalną mechanikę, a nieco ukryta pod płaszczem losowości dedukcja i planowanie również nie pozostają bez znaczenia. Wada natomiast może być wspomniana losowość, przez którą da się przegrać w ciągu sekundy, a także mała ilość komponentów i ogólnie... scenografii. Zatem w pierwotnej cenie "Ostatnia Godzina" była skokiem na kasę. Ale kosztując tyle, co paczka fajek, to warto wybaczyć jej wszystko :P

Wiele o tym powiedzieć się nie da, poza faktem, że są cute, spełniają funkcję, grawerunek też dobry.

Matematyczny majstersztyk, który niszczy mózgi i przyjaźnie. Piękne wydanie, wysoka żywotność i zmienność każdej rozgrywki. Do tego dwa warianty trudności. Ponadto oszałamiająco śmieszna fabuła! Sława tej pozycji jest w pełni zasłużona.
Gra jest jednak dość trudna i ma wysoki próg wejścia, co może niektórych zniechęcać. Nie wybacza błędów. Dwa składniki mikstur (skrzyp i mandragora) wyglądają trochę podobnie i jednorazowe pomylenie dwóch kart ze sobą może po prostu zniszczyć wszystko. Trzeba być uważnym, ale jak najbardziej warto!

Świetna gra w pieknej oprawie. bardzo dobry kompromis dla garczy różnej wagi, między prostotą reguł, a komplikacją wyborów. Dużo myślenia i minimalny element losowy.

Szalone morze możliwości w fantastycznej oprawie.
Ilośc dostępnych opcji i dróg do zwycięstwa przyprawia na początku o zawrót głowy zachęca do sięgnięcia gre po raz kolejny. Ponadto planszę da się modyfikować, zmieniać pola na inne i mieszać kolejność.
zatem to taki bardzo pespektywiczny worker placement z ogromną przestrzeni do myślenia, liczenia punktów it. nawet prosty, szeregowy ruch da się wykonac na kilka sposobób, mnej lub bardziej sprytnych, ryzykanckich itd.
Kolejnym plusem wydaje mi sie, że nie ma tutaj jednej konkretnej drogi do zwycięstwa.

Ktoś mógłby zarzucić, że mezoamerykańska szata graficzna to tylko pretekst i rwnie dobrze gra mogłaby dziaę się na dzikim zachodzie lub na marsie, ale to nie jest żaden problem i zupelnie nie przeszkadza w w immersji. A wykonanie gry jest po prostu wspaniałe!

Gra wciąż się nie starzeje i świetnie sprawdza się na imprezach rożnego kalibru, przy różnej liczbie graczy. Biorąc pod uwagę prostotę zasad i mnogość kard, to właściwie można w to grać bez końca. Jedyna rzecz, na którą można narzekać, to problem spasowania toków myślenia lidera z graczami, no ale to przecież nie wina gry.

Bardzo udana i dobrze zaprojektowana gra taktyczna. Ciekawy system zdobywania i wydawania punktów akcji zmusza do sporego główkowania, a zminimalizowany element losowy starć powinien zadowolić nawet wybrednych graczy. Nie mamy rzucania kostkami, a podliczanie "punktów bitwy". Obaj gracze dodają od siebie karty i żetony wspomagające, a na koniec odkrywamy kartę, która w losowy sposób dodaje jeszcze trochę punktów stronom (żadnej, jednej lub obu). Trochę to przypomina "Grę o Tron". Jednak najważniejsze pozostaje nasze wyliczenie, czy atak się opłaca i na ile.

Druga ciekawą cechą jest wielofunkcyjność poszczególnych elementów gry. Żetony zaopatrzenia można wydać na kilka różnych sposób. No i istotny jest walor edukacyjno-historyczny. Doceniam też, że gra stara się być obiektywna historycznie

Ostrołęką to gra wyliczona z niesamowitą precyzją i bardzo dba o detale historyczne. Twórcy nie tylko starali się zawrzeć jak najwięcej kwestii realizmu i zgodności z historią. Starali się jak najwięcej rzeczy wytłumaczyć i wielokrotnie pozwalali coś uznać za zasadę opcjonalną, która nie musi obowiązywać. Równocześnie gra jest dość trudna i należy spodziewać się sporej ilości myślenia nad taktykami. Raczej polecałbym to zaawansowanym graczom.
Dużym plusem jest też eleganckie wydanie.

Bardzo ładne wydanie, dużo nowych elementów i bardzo fajna kampania. Jest trudniej, nawet dużo trudniej, ale jak zwykle można to w Robinsonie łatwo edytować. Dobrze rozszerzenie.

Niestety, ale kryształowa seria kart to nieporozumienie. Mane Characters nie mają prawa zboostować, karty są średnie i pokręcone. Nie polecam.

Na chwilę obecną mam problem z oceną gry. Z jednej strony bardzo ciekawy system sterowania losowością za pomocą tradycyjnej talii kart (!wow!), a z drugiej warstwa taktyczna staje się mniej istotna. Konwencjonalny atak (ostrzał) jest mało opłacalny, bo obrońca ma za wysokie morale. Z kolei szturm, dobry dla atakującego, przynosi obowiązkowe straty, co jest samobójcze!

Rozegrałem oba scenariusze i trochę nie widzę w tym balansu. Szturm może pokrzyżować źle dobrana karta, co niby jest realistyczne (wojenny pech), ale w chwili, kiedy wg scenariusza jeden z graczy ma zawsze niedobór kart, to naprawdę boli.

Najlepsza polska gra! Nie ma dwóch identycznych rozgrywek dzięki doskonałemu systemowi budowania scenariusza na podstawie różnych kart eventów+dociągów kafelków wyspy. Fajne scenariusze i faktycznie... tutaj trzeba idealnie kooperować, aby do czegoś dojść, gdyż każda palma na wysokie chce Ciebie zabić. Jednakże da się elegancko modyfikować poziom trudności,

Co więcej, wydanie jest całkowicie luksusowe!

Chyba najlepsza polska gra i długo lepszej nie będzie. Luksusowo wydana, niepowtarzalna pod względem przebiegi rozgrywki i diabelnie inteligentna. Wszystko chce Ciebie zabić, więc jakikolwiek sukces daje mnóstwo satysfakcji.

Tak jak Interceptor, to A-Wing zmienia zupełnie taktykę, tyle, że po drugiej stronie barykady. Świetny model, ciekawi piloci, bardzo dobry dodatek!

Wyjątkowo dużo pilotów (6!), a sam pojazd wnosi sporo zmian. Większa siła ognia daje zupełnie nowe taktyki, dodtakowe rozwinięcia też są super. Wykonanie modelu - bajer.

Mam bardzo mieszane uczucia. Ilekroć w to nie gramy, czerwony albo wygrywa... a jeśli nie, to tylko ze względu na głupie błędy prowadzącego go gracza, albo przeciwników. Nie wiem... ale z balansem jest moim zdaniem tutaj problem. A szkoda, bo taka abstrakcyjna strategia ze świetnymi figurkami jest bardzo ciekawa.

Gra jest bardzo hardcorową strategią, w której trzeba ogarniać więcej taktyk i elementów niż w grach wojennych. Z jednej strony to dobre, bo daje mnóstwo możliwości rozgrywki, co w połączeniu z kafelkową planszą, czyni grę żywotną. Z drugiej to gracz jest przytłoczony ilością "rzeczy, które może zepsuć" i w efekcie się gubi. Mechanika nie zawsze jest intuicyjna, mam też wrażenie, że część akcja jest wyraźnie lepsza od innych. Za to odejmuje pół punktu.
Jednak jest to cały czas bardzo dobrze pomyślana gra. Jednak drugie pół punktu odejmuję za wykonanie (nie jest warte ponad 200 zł) oraz karty dominacji... które są potężne, a dostaje je się za frajer czasem nawet nie będący naszą zasługą.