Tchor - recenzje

Jedna z najlepszych party games, chociaż z "party" ma niewiele wspólnego. Potrzebna miejscami spora wiedza, miejscami znajomość znajomych i trochę szczęścia. Miła odmiana w stosunku do innych gier tego gatunku.

Dla fana HPL pozycja niestety obowiązkowa. Niestety, bo zasady dają w kość. Nie sposób nic zaplanować, bo wszystko się zmienia dosłownie co chwilę. Na plus niewątpliwie grafiki i w sumie proste zasady (przy czym w tym wypadku prostota jest jednocześnie jednym z największych minusów gry).

Jak sama nazwa wskazuje, Szczęść Boże jest grą o wydobywaniu węgla lub surowców węglopodobnych. Ciekawa mechanika i duża grywalność kontra szybkie poznanie mechanizmów zwiększających znacznie szanse na wygraną.
Marketingowo gra z racji tytułu może zostać przypadkowo zakupiona przez zwolenników rozgłośni toruńskiej czy innych pielgrzymkowiczów. Oby się nie zniechęcili (a może trafi do drugiego obiegu i nówki sztuki będą do nabycia w śmiesznych cenach?) Tak czy siak win-win situation.

A mnie jakoś gra nie przekonała. Na szczęście ma proste zasady i rozgrywka jest krótka, ale lepszych gier o takiej charakterystyce można znaleźć na pęczki.

Od tego się kiedyś zaczynało :) Na szczęście gra pozostaje już jedynie w sferze wspomnień, bo, również na szczęście, przez te wszystkie lata wiele się w temacie gier zadziało. Zubożona wersja Monopoly, obok rodzimej Fortuny, stanowiła kiedyś jedyną alternatywę na rynku gier planszowych.

Wysoko oceniana gra, która nie każdemu przypadnie do gustu. Pewną zaletą jest wersja solitaire, w której trzeba pokonać grę (zdobyć odpowiednią ilość punktów, która to ilość jest dosyć wymagająca i nieoczywista do zdobycia - przynajmniej na początku przygody z tą grą). Familijność wątpliwa, gdy wysyła się dzieci od razu do pracy, czy morduje zwierzątka, ale taki jest motyw przewodni i tyle.

Jeśli złapałeś bakcyla i nie wymieniasz co tydzień towarzystwa, powinieneś / powinnaś dokupić kolejne opowieści. Ciężko mówić o zmianie jakościowej - to po prostu kolejne zagadki do wyjaśnienia.

Dobra gra na rozkręcenie przynudnawej imprezy. Bawi się praktycznie każdy, zwłaszcza po zastosowania płynnych substancji wspomagających.

Dobra zwłaszcza przed zaaplikowaniem procentów. Po aplikacji niestety ani aktywny gracz, ani tym bardziej współgracze nie są w stanie zapamiętać i wyłowić ewentualnych błędów. Jest zabawa, ale na krótkim dystansie.

Gra niemal idealna, po którą często sięgam. Wiele możliwości wygranej, każda rozgrywka inna, nie sposób obrać jednego kursu na wygraną. Wracając do niemal - przydałaby się interakcja. Niby dodatki ją wprowadzają, ale to jeszcze nie to.

Dobry zestaw dodatkowych kart skupionych wokół przejmowania planet innych graczy. Niby element interakcji, ale takiej trochę sztucznej. Na szczęście jest mnóstwo innych kart, które wzbogacają całą rozgrywkę.

Jak widać prestiż albo się podoba, albo nie. Ja się przychylam do tych, którym nie przypadł do gustu. Rozgrywka się wydłuża, gmatwa i traci przez to płynność. Gra potrzebuje przede wszystkim pomysłu na interakcję, czego nadal brakuje.

W sumie mapy mapami, próbują znowu urozmaicić rozgrywkę. Na plus pudełko na pochowanie map z poszczególnych rozszerzeń. Cena trochę odstrasza, zwłaszcza że płaci się za wspomniane pudełko niemal 50 zł.

Kilka dodatkowych elektrowni niewątpliwie na plus. Podobnie jak budowa dwóch niezależnych sieci w WB. Ale oczekiwania były większe.

Świetna gra, która długo gościła na stole. Ciekawy "worker placement", mnogość możliwości dojścia do zwycięstwa, ograniczone zasoby i niebanalna plansza. Gra dodatkowo zyskuje po dokoptowaniu dodatku.

Dobrze móc w końcu pobudować coś u siebie. Plus za odwzorowanie układu "geologicznego" regionów - wszak Polska na węglu zbudowana.

Dobra gra wspomagająca naukę języka dla kilkulatków i utrwalająca to, czego się już nauczyli. Do tego sympatyczna oprawa graficzna. Na minus jedynie cena - za wysoka w stosunku do zawartości opakowania.

Jedna z najsłabszych pozycji dla fanów Lovecrafta, zwłaszcza tych, którzy jak ja, nie lubią losowości w grach. Nieustanne rzuty kośćmi, uda się albo nie. Każda taka gra to dla mnie tylko rozbudowany chińczyk.

Dzielnie zdobi półkę i sieje grozę wśród znajomych. Tylko dzieci się z niego śmieją...

Ciekawy, choć nieco wtórny pomysł w wydaniu kiepskiej jakości. Są lepsze gry tego gatunku, dające więcej frajdy z grania.