Bardzo dobra gra w stylu work & placement.
Walka o najlepsze pola z innymi graczami - klasyka. Stawiasz budynki za własne pieniądze i poświęcając turę jednego agenta, ale jeśli to dobra budowla, masz pewność, że się zwróci, gdy inni będą się o nią zabijać..
Piękne plansze dla każdego gracza idealnie wszystko rozdzielające. Pieniądze arcydzieło. :) Trochę jak chińskie monety z tymi dziurkami. Plansza Waterdeep wykonana bardzo szczegółowo. :)
Złośliwe intrygi wprowadzające negatywną interakcję - majstersztyk.
Losowość dostępnych questów, które swoimi opisami budujące klimat, przypadła mi do gustu. :)
Ukryte role graczy są miłym smaczkiem.
Minusów nie zauważyłem, no i wszystko w świecie D&D. :)
Bardzo dobra gra strategiczna. Walka o terytorium i władzę w pełnym wydaniu.
Fani serialu/sagi na pewno poczują ciepło w sercu na sam widok planszy. :P
Podczas rozgrywki, w której trzeba uważać na wsparcie niekoniecznie sojuszniczych oddziałów, mamy do dyspozycji różnego rodzaju rozkazy, podzielone na pięć kategorii. Niektóre mogą być blokowane przez karty Westeros, inaczej mówiąc wydarzenia, które losowo będą utrudniały/zmieniały, a czasem na wet pomagały w rozwoju naszej dominacji.
Cel jest prosty : posiadać 7 zamków w dowolnym momencie gry, ew mieć więcej zamków niż rywale pod koniec gry. Łatwość tego osiągnięcia zależy od osób, z którymi gracie. Gra jest dynamiczna. Dzieje się sporo. Warto walczyć o żetony Żelaznego Tronu, Ostrza z Valyriańskiej Stali i Kruka Posłańca, gdyż nieraz przechylają one szale zwycięstwa na którąś stronę. Karty losów bitwy dodające element nieprzewidywalności niekoniecznie przypadły mi do gustu. Zwłaszcza te potężne typu z czaszką lub o sile 3. Instrukcja jest nieco karkołomna.
Po kilku partiach zaczynam zauważać pewną schematyczność w ruchach. Jak masz dany ród, to już wiesz jak będziesz mniej więcej grał.
Mimo wszystko Gra o Tron zapewnia dobrą dozę rozrywki na 2-3 godziny.
Bardzo dobra gra strategiczna. Walka o terytorium i władzę w pełnym wydaniu.
Fani serialu/sagi na pewno poczują ciepło w sercu na sam widok planszy. :P
Podczas rozgrywki, w której trzeba uważać na wsparcie niekoniecznie sojuszniczych oddziałów, mamy do dyspozycji różnego rodzaju rozkazy, podzielone na pięć kategorii. Niektóre mogą być blokowane przez karty Westeros, inaczej mówiąc wydarzenia, które losowo będą utrudniały/zmieniały, a czasem na wet pomagały w rozwoju naszej dominacji.
Cel jest prosty : posiadać 7 zamków w dowolnym momencie gry, ew mieć więcej zamków niż rywale pod koniec gry. Łatwość tego osiągnięcia zależy od osób, z którymi gracie. Gra jest dynamiczna. Dzieje się sporo. Warto walczyć o żetony Żelaznego Tronu, Ostrza z Valyriańskiej Stali i Kruka Posłańca, gdyż nieraz przechylają one szale zwycięstwa na którąś stronę. Karty losów bitwy dodające element nieprzewidywalności niekoniecznie przypadły mi do gustu. Zwłaszcza te potężne typu z czaszką lub o sile 3.
Po kilku partiach zaczynam zauważać pewną schematyczność w ruchach. Jak masz dany ród, to już wiesz jak będziesz mniej więcej grał.
Mimo wszystko Gra o Tron zapewnia dobrą dozę rozrywki na 2-3 godziny.
Bardzo dobra jakość wydania. Żetony surowców są w kształcie tychże surowców co bardzo przypadło mi do gustu.
Dwustronne plansze frakcyjne w zależności czy chcesz grać płcią męską czy żeńską.
Ładne nieskomplikowane grafiki na kartach. Bonus w pudełku! Tylko dla prawdziwych ninja. :D
Zasady proste. Chwyta się grę od razu i można grać. :)
Sama rozgrywka nieskomplikowana, ale frakcja ogranicza Cię do konkretnych działań. Jest to i plus (warto się nauczyć grac każdą frakcją) i minus (przeciwnik wie jak będziesz grał). Dociąg z kart ogólnych bywa różny. Jak nie najdą karty, to siedzisz i płaczesz. :P
Jak się nie chce komuś grać w LCG i budować talii, lub jest tworzeniem deck'ów zmęczony i chciałby coś gotowego warto spróbować.
Ciekawy tytuł, ale na dłuższą metę wolę LCG lub klasyczną planszówkę.
Bardzo dobra gra, w której trzeba dobrze ruszyć mózgownicą. Niesamowita mechanika.
Każda rozgrywka jest unikalna. Zapewniają to ukryte role poszczególnych graczy, które mówią za co się zbiera punkty na koniec rozgrywki. Warto śledzić ruchy przeciwników. Ich decyzje mogą ujawniać jaką mają postać. Losowy dociąg wspólnych wrogów, z którymi trzeba się zmierzyć przez rozpoczęciem normalnej tury potrafi czasem nieźle namieszać, zwłaszcza kiedy jeden wróg wymaga dołożenia następnego itd. Zatem przed fazą, klasycznego worker placement trzeba część swoich zasobów przeznaczyć do odstrzału. Warto brać pod uwagę kostki innych graczy, gdyż każdy jeśli ma obowiązek musi walczyć co najmniej z jednym przeciwnikiem (wymuszamy w ten sposób utratę kostek przez wrogów).
Losowe wykładanie kart akcji, które się ujawniają w trzech pierwszych turach gwarantuje unikalność każdej partii.
Każda partia kończy się dla mnie w takim momencie, że czuję, iż zrobiłbym coś jeszcze. :) Co zachęca do ponownej gry.
